Uzun zaman önce uzak bir ülkede bir krallık varmış. Ülkenin kralı halkına karşı çok müşfik ve cömertmiş. Bu sebeple ülkede yaşayanlar gayet mutluymuş. Günlerden bir gün krala soylu bir tay hediye edilmiş. Kısa zamanda serpilip eşsiz bir küheylan olmuş soylu tay.
At öyle güzelleşmiş ki, koştuğunda rüzgardan hızlı koşuyormuş. Kral atı öyle çok sevmiş, öyle çok sevmiş ki bütün dünyası atı olmuş nerdeyse. Bir zaman sonra at aniden hastalanmış. Günden güne zayıflamaya başlamış. Kral da üzüntüsünden perişan olmuş.
Kral saray erkanını toplamış, tellallar çıkarmış, ne kadar işinin ehli seyis varsa toplanmasını emretmiş. Kralın buyruğuyla ülkedeki en ünlü seyisler toplanıp huzura çıkarılmışlar. Kral demiş ki:
-Her gün bana attan haber getireceksiniz. Ne yapıp edip atı iyileştireceksiniz. Sakın at öldü demeyin kellenizi alırım.
Seyisler atın başına toplanıp bildikleri bütün tedavi yollarını denemeye başlamışlar. Ne var ki at günden güne eriyormuş. Bir gün at ölmüş. Seyisler krala atın öldüğünü nasıl söyleyeceklerini düşünmeye başlamış. Tabi hiç kimse kralın huzuruna çıkmaya cesaret edemiyormuş. Derken içlerinden genç bir seyis "Ben krala durumu bildireceğim" demiş. Bütün seyisler hayretle genç seyise bakmışlar. Her bir ağızdan bir ses yükselmiş. Sen deli misin, kellenden olacaksın, daha çok gençsin gibi laflar etmişler.
Genç seyis siz beni merak etmeyin deyip bir taraftan da helalleşmiş ve kralın huzuruna çıkmış. Yüce kralım size attan haber getirdim demiş. Kral heyecanla anlat bakalım demiş.
-Efendim at birkaç gündür yem yemiyor.
-Eee?
-Efendim su da içmiyor.
-Yani?
-Efendim yattı, kalkmıyor
- ...
-Gözlerini kapattı açmıyor
Kral iyice hiddetlenmiş:
-Be adam şuna at öldü desene?
Genç seyis boynunu bükmüş:
-İşte onu diyemem efendim...
